Το Μάζεμα της Ελιάς

Το μάζεμα της ελιάς ήταν πάντα οικογενειακή υπόθεση. Ο πατέρας μου μας ξυπνούσε μετά το χάραμα. Εγώ και τα 2 μικρότερα αδέρφια μου, τρώγαμε βιαστικά πρωινό, φορτώναμε τα χτένια, τα πανιά, τα ξύλινα σκαμπό και τις σκάλες και ξεκινούσαμε για το κτήμα.

 Με τις πρώτες ηλιαχτίδες, ήμασταν κάτω από τις ελιές να στρώνουμε τα πανιά. Μετά στήναμε τα σκαμπό, τις σκάλες και ξεκινούσαμε.

Πρώτα πιάναμε τα χαμηλά κλαδιά, γεμάτα από παραφορτωμένες ελιές. Με τα χτένια, ρίχναμε τις ελιές πάνω στα πανιά. Μετά σειρά είχαν τα ψηλότερα σημεία του δέντρου, όπου τα φτάναμε ανεβασμένοι πάνω στα σκαμπό. Μερικές φορές από τη βιασύνη μας χάναμε την ισορροπία και πέφταμε. Γέλια και πειράγματα….

Μόνο ο πατέρας μας ανέβαινε στη σκάλα για να πιάσει τα ψηλότερα κλαδιά της ελιάς. Όταν τελειώναμε το δέντρο, μετακινούσαμε τα πανιά στο επόμενο και η διαδικασία ξεκινούσε πάλι από την αρχή.

Μετά από 2 ή 3 δέντρα, ανάλογα το πόσο βαριά ήταν τα πανιά, σταματούσαμε για να φορτώσουμε τις ελιές σε τσουβάλια. Οι γυναίκες, η μητέρα μου και η γιαγιά μου, έπεφταν στα γόνατα και καθάριζαν τα περισσότερα φύλλα, πριν μαζέψουμε τις ελιές σε τσουβάλια. 

 

Εμείς θέλαμε να πάμε στο επόμενο δέντρο, αλλά ο πατέρας μας μας έβαζε κι εμάς στα γόνατα για να τελειώνουμε πιο γρήγορα. Τα πειράγματα και οι ιστορίες έδιναν και έπαιρναν και κάπως έτσι περνούσε η μέρα μας

Το απόγευμα, κατεβάζαμε τα τσουβάλια με τις ελιές μας στο λιτρίβι και επιστρέφαμε στο σπίτι κουρασμένοι. 

Την επόμενη μέρα πηγαίναμε για να δούμε το πρωτόλαδο μας να βγαίνει αχνιστό και παχύρευστο από τα πιεστήρια. Ο πατέρας μας καψάλιζε ζυμωτό ψωμί στη σχάρα, το βουτούσε στο ζεστό λάδι, του έβαζε λίγη ρίγανη και μας τάιζε. Ήταν το νοστιμότερο ψωμί του κόσμου εκείνο το ψωμί!

Ωραίες εποχές, που ποτέ δεν θα ξανάρθουν…